2000 թվականին Օրեգոն նահանգի համալսարանի արվեստի պրոֆեսոր Ջուլի Գրինն աննախադեպ նախագիծ սկսեց։ Նա որոշեց հասարակ ճենապակյա ափսեների վրա նկարել մահապատժի դատապարտվածների վերջին ճաշի ընտրությունները։ Կապույտ ներկով, ավանդական չինական ճենապակու նախշերի ոճով յուրաքանչյուր ափսե մեկ պատմություն էր, մի ամբողջ կյանքի ամփոփում էր ու մի վերջին ընտրություն։
Երբ կինեմատոգրաֆը հասավ Չինաստան, Շանհայում նկարահանված առաջին ֆիլմերի շարքում մարտարվեստային ժանրի ֆիլմերն էին: Դրանք այնքան պոպուլյար էին, որ 1928-1932թթ. ընկած ժամանակահատվածում նկարահանվել է թվով մոտ 240 ֆիլմ, որոնք այս կամ այն կերպ առնչվում էին մարտարվեստների ու դրանք շրջապատող ֆոլկլորի և դիցաբանության հետ։
Ֆինանսական գործիքների, կրիպտոյի, բորսաների և տնտեսության կարևորագույն լուրերի ամփոփումը
Ընդհանրապես չի բացառվում, որ եղել է մի իրավիճակ, երբ Միքելանջելոն կանգնել է իր «Թաղումը» կտավի առջև, վրձինը ձեռքին, բայց չի կարողացել շարունակել։ Պատճառը ոչ թե ներշնչանքի բացակայությունն էր, այլ ուլտրամարինի՝ թանկարժեք կապույտ գունանյութի բացակայությունը։ Կա վարկած, որ այս գլուխգործոցն անավարտ մնաց հենց այն պատճառով, որ վարպետը չկարողացավ ձեռք բերել այդ թանկագին պիգմենտը։ Իհարկե, սա միայն վարկած է, բայց շատ բան է ասում այդ ժամանակների ու ուլտրամարինի բացառիկության մասին։
Սարսափ ֆիլմերի կամ հորրոր ժանրը կինոյի պատմության մեջ հնագույններից է, ու, հավանաբար, ամենակենսունակը։ Այն ծնվել է առաջին կինոժապավենի հետ միասին ու երբեք չի անհետացել. ի տարբերություն մոդայիկ հոսքերի, հորրորը մշտապես փոխում է դեմքը` արտացոլելով իր դարաշրջանի վախերը։ Որոշ մարդկանց համար հորրորը զուտ ատրակցիոն է, նյարդերը խուտուտ տալու միջոց։ Ուրիշների համար այն հասարակության հայելին է. այստեղ արյան ու ուրվականների միջոցով ի ցույց են դրվում ժամանակի իրական տագնապները։