Հայ ազգի մեծագույն նկարիչների շարքում նա իր հաստատուն տեղն ունի։ Նրա կյանքի ճանապարհն սկսվեց Վանա լճի ափերից և ավարտվեց ողբերգական վախճանով։ Նա ապրեց սեփական ժողովրդի ցեղասպանության սարսափները, կարողացավ այդ ցավն ու հիշողությունները վերածել արվեստի և դառնալ միանգամից ճանաչելի ձեռագրով դեմքերից մեկը։ Ոստանիկ Սեդրակի Ադոյանը, որին աշխարհը ճանաչում է Արշիլ Գորկի անունով, «հերթական» արվեստագետ չէր, նա վերացական էքսպրեսիոնիզմի հիմնադիրներից մեկն էր, սյուրռեալիզմի փայլուն ներկայացուցիչ, ում ստեղծագործությունները մինչև օրս էլ կարող են զինաթափել ու հուզել դիտողին։
Դեռահաս տարիքն այն ժամանակն է, երբ ներքին փոթորիկները բախվում են արտաքին աշխարհի հետ։ Դա ժամանակ է, երբ գիտակցությունը պատասխաններ է որոնում ու փորձում է պայքարել էմոցիաների դեմ` մարմնում տեղի ունեցող դրամատիկ փոփոխությունների ֆոնին։ Դեռահաս տարիքում են ձևավորվում մարդու ուղեղի կարևորագույն հատվածները, դեռահաս տարիքում է մարդն առավելագույնը խոցելի։ Ինչպես ասում է հռչակավոր նեյրոէնդոկրինոլոգ Ռոբերտ Սապոլսկին, դեռահասները նաև ամենավտանգավոր արարածներն են։ Ակտիվ փոփոխություններն ուղեղում նրանց դարձնում են ոչ միայն խիստ զգայուն ու խոցելի, այլև, հաճախ, անկառավարելի, երբ գիտակցության ռացիոնալ հատվածը չի կարողանում պատնեշ դառնալ էմոցիաների ահռելի ալիքի դեմ։ Ու այստեղ էական է ծնողների դերը` նոր մարդուն օգնելու հարցում։
Աշխարհում գաղտնիքների համար երկու ապահով վայր կա՝ գերեզմանը և Signal մեսենջերը: Եթե, իհարկե, չհաշվենք այն ճակատագրական սխալը, երբ նախագահի խորհրդականն ազգային անվտանգության կարևորություն ունեցող չատում պատահաբար ավելացնում է լրագրողի: Հիմա արդեն Թրամփի վարչակազմի բարձրաստիճան պաշտոնյաները սեփական դառը փորձով գիտեն, որ կոնտակտների ցանկում գործընկերոջ ու նախագահին քննադատող լրագրողի հեռախոսահամարները խառնելը վատ գաղափար է։ Ինչպես ասում են՝ լավ բան չստացվեց։ Դեռահասների չաթ հիշեցնող հույժ գաղտնի խմբում ԱՄՆ վերնախավը էլ հարձակում պլանավորեց, էլ եվրոպացիներից բամբասեց, էլ կրակների էմոջիներ ուղարկեց, ու այս ամենը հայտնվեց ամբողջ աշխարհի խոշորացույցի տակ։ Մի խոսքով՝ չաթ-սկանդալ՝ ամերիկյան ձևով։
Ֆինանսական գործիքների, կրիպտոյի, բորսաների և տնտեսության կարևորագույն լուրերի ամփոփումը
«Ես հոռետես անձնավորություն չեմ, սակայն երբեմն ինձ շատ տխուր եմ զգում: Իհարկե, տխրությունը հուսահատության հետ ոչ մի ընդհանրություն չունի: Ավելին ասեմ՝ իմ կարծիքով չափից շատ կայտառությունը հիմարության նշան է»։