Disney-ի սթրիմինգային ծառայություններով մեկնարկել է Նոա Հոուլիի «Օտար. Երկիր» (Alien: Earth) սերիալը, որում արդեն 46 տարի մարդկանց վախեցնող լեգենդար հրեշը հայտնվում է Երկրում։ Նախորդ տարվա «Օտար. Հռոմուլոս» (Alien: Romulus) ֆիլմի հաջողությունից ու ստուդիայի պլաններից արդեն պարզ է, որ ֆրանշիզը ողջ է, ֆրանշիզը ապրում է։ Ինչպես ասում են, քսենոմորֆը շատ չի լինում։ Հանս Ռուդի Գիգերի ստեղծած արարածը միշտ էլ ցանկալի հյուր է բոլոր տեսակի էկրաններին, այնպես որ միայն հաջողություն ենք մաղթում այդ պլաններին։
Էլ գող փիսո՜, էլ քաչալ շո՜ւն… Բանը հասավ դիվանբաշուն։ Կամ, ինչպես «Կարգին հաղորդման» երկրպագուները կմեջբերեին հայտնի դրվագը՝ «բոշա, փչացած, բոշա, փչացած»։ Ու հանկարծ կհայտնվեր ինչ-որ chatbot, որ կասեր՝ երկուսդ էլ ճիշտ եք։
1886 թվականին Գերմանիայի Հեմեր քաղաքում, թղթի գործարանատիրոջ ընտանիքում ծնվեց Հանս Պրինցհորնը։ Երիտասարդ տարիքում նա ընտրեց արվեստի ուղին՝ 1908-ին ավարտելով Վիեննայի համալսարանի արվեստի պատմության և փիլիսոփայության բաժինը։ Բեռլինում և Լոնդոնում ապրելու տարիներին Պրինցհորնը երաժշտության և երգեցողության դասեր էր վերցնում՝ երազելով օպերային երգչի կարիերայի մասին։ Նա բարիտոն ձայն ուներ և լուրջ հույսեր էր փայփայում բեմական ապագայի համար։
1990-1999 թվականներին նայված ֆիլմերը ոչ միայն խորը հետք են թողել այդ տարիների երեխայի վրա, ձևավորել նրա երևակայությունը, այլև առաջացրել են այդ սերնդի անսահման սերը կինոյի, ու, հատկապես, կինոֆանտաստիկայի, արկածային կինոյի նկատմամբ։ Այն ժամանակներում կինո նայելը իրավամբ մեծ իրադարձություն էր, չկար ինտերնետ, հնարավոր միջոց էին միայն VHS կասետներն ու հեռուստատեսությունը։ Ու քանի որ կասետներ գտնելն էլ բարդ գործ էր, նոր կինոփորձի գլխավոր աղբյուրը հեռուստատեսությունն էր։ Պատահաբար որևիցե ալիքով, սկզբից կամ կեսից, անգամ՝ վերջից բռնացրած ֆիլմերն էին, որ անջնջելի հետք էին թողնում մանկական գիտակցության մեջ ու այլևս երբեք չէին մոռացվում։
Հոլիվուդը տեսել է ամեն ինչ՝ կայծակնային արագությամբ զարգացող սիրո պատմություններ, սկանդալային բաժանություններ, PR նպատակով ռոմանտիկա ու դրամա։ Բայց երբեմն, երբ թվում է, թե կինոարդյունաբերությունն ամբողջովին կորցրել է իր ռոմանտիկ շունչն, ու մնացել է միայն «շոուն» և «բիզնեսը», Հոլիվուդը հանկարծ հաճելի անակնկալ է մատուցում։ Հայտնվում է մի զույգ, որը ստիպում է նույնիսկ «ամենացինիկ» սրտերին ջերմանալ։ 58-ամյա Պամելա Անդերսոնը և 73-ամյա Լիամ Նիսոնն այս ամռան ամենաքննարկված զույգերից են։ Նրանց ռոմանտիկ պատմությունն ամենաանսպասելին էր, բայց և ամենադրական արձագանք ստացածը։
1939 թվականի օգոստոսի 25-ին Լուվրի դռների վրա մի ցուցանակ հայտնվեց՝ «Փակ է։ Վերանորոգման աշխատանքներ»։ Փարիզի բնակչությունը հանգիստ ընդունեց այս լուրը։ Չէին էլ կարող ենթադրել, որ աշխարհի ամենահայտնի թանգարանի դռների հետևում ծավալվում էր արվեստի գործերի տարհանման ամենամեծ օպերացիաներից մեկը։
Կան ֆիլմեր, որոնք մեր առջև միայն պատմություն են բացում։ Կան նաև ֆիլմեր, որոնք, պատմության հետ մեկտեղ, ստեղծում են աշխարհներ։ Դրանք գրքային ադապտացիաներ չեն, չեն շարունակում կոմիքսներ, չեն վերամշակում կայացած առասպելները։ Դրանք գալիս են աէությունից, մեկ կամ մի քանի սցենարիստի գլխից ու միանգամից աճում առանձին տիեզերքի մասշտաբների։ Այդ ֆիլմերը ոչ միայն պատմություն են պատմում, դրանք սահմանում են իրենց իրականության կանոնները, ներմուծում նոր լեզու, ձևակերպում ներքին ֆիզիկան, էթիկան, ճարտարապետությունը։ Ապա` գործարկում են ընդլայնման մեխանիզմ. սիքվելներ, պրիքվելներ, սերիալներ, կոմիքսներ, խաղեր, գրքեր և այլն։ Սակայն ամեն ինչ սկսվում է մեկ օրիգինալ իմպուլսից։
Ընդամենը օրեր առաջ աշխարհի խոշորագույն տեխնոլոգիական ընկերությունների աշխատակիցները հրապարակեցին մի փաստաթուղթ, որը կարող է դառնալ XXI դարի ամենակարևոր նախազգուշացումներից մեկը։ OpenAI-ի, Google-ի, Meta-ի և Anthropic-ի ավելի քան 40 մասնագետներ միասին գրեցին «Մտածողության շղթայի մոնիտորինգը. արհեստական բանականության անվտանգության նոր և փխրուն հնարավորություն» վերնագրով հետազոտությունը։ Եվ ոչ, սա պարզապես հերթական գիտական հոդվածը չէ։
Սերիական մարդասպանի կերպարը կինոյում միաժամանակ վախեցնում է ու գրավում։ Նա ուղղակի օրինախախտ չի, նա ոչնչացնում է կարգուկանոնի, բարոյականության ու մարդկայնության մասին մեր բոլոր պատկերացնումները։ Որոշ ռեժիսորներ այս կերպարը վերածում են խորհրդանիշի, մյուսները` հասարակության հայելու, իսկ երրորդները` արյունոտ ձեռնոցներով փիլիսոփայի։
Փաստորեն, Coldplay-ի համերգները միայն Paradise-ի մասին չեն։ Շատ հազվադեպ, միլիոնից մեկ հավանականությամբ, այդ համերգը կարող է դառնալ իսկական դժոխք ու մղձավանջ։ Եթե համերգային դահլիճում ես, այս դեպքում՝ մարզադաշտում, ու թաքցնելու կամ ամաչելու ոչինչ չունես, ապա հանգիստ խղճով կարող ես վայելել համերգը։ Բայց ակնհայտ է, որ Coldplay-ի՝ վերջին շրջանի ամենահայտնի ու աղմկահարույց համերգից հետո, երբ շատերի վատ երազը երկու մարդու համար իրականություն դարձավ, «չարաճճիություն» անելուց առաջ մարդիկ յոթ կչափեն, մեկ կկտրեն։