Պարույր Ղազարյանի ծննդյան պատմությունն ինքնին հետաքրքիր է. երբ նորածինը լույս աշխարհ եկավ, համագյուղացի Մադոյենց Խաչատուրը դարձավ նրա կնքահայրը։ Խաչատուրը որոշեց երեխային Պարույր անվանել՝ ի պատիվ այն սպայի, որի զինվորն էր ինքը։ Ընտանեկան պատմության մեջ ևս մեկ յուրահատուկ դրվագ կա. Փոքր Պարույրին իր հորեղբոր ընտանիքն է վերցնում խնամքի տակ, քանի որ զավակ չունեին։ 4-5 տարի անց ամուսինները բաժանվում են, Պարույրը վերադառնում է ծնողների մոտ, բայց շարունակում է հորն ու մորը «ամի» և «ազի» կոչել՝ հորեղբայր և հորեղբոր կին։
Կա դերասանների հատուկ տեսակ, որոնց մասին կինոքննադատները խոսում են թեթևակի շփոթված, ռեժիսորները` տագնապալի հիացմունքով, իսկ հանդիսատեսը կամ զմայլված է, կամ տարակուսած։ Նիկոլաս Քիմ Կոպպոլան կամ, ինչպես մենք գիտենք, Նիկոլաս Քեյջը ուղղակի դերասան չի։ Նա մի ամբողջ կինեմատոգրաֆիկ էկոհամակարգ է, որում գրոտեսկը անմիջապես հանճարեղության կողքին է, իսկ խելահեղությունը շարժվում է ցավի նրբագույն ինտոնացիաների հետ կողք-կողքի։ Քեյջը խաղում է այնպես, կարծես իր տրամադրության տակ են միաժամանակ Շեքսպիրն ու կոմիքսները, ԼՍԴ-ն ու Սարտրի փիլիսոփայությունը։ Նա պատրաստ է խաղալ ամենակասկածելի աղբում, դերեր, որոնք ոչ բոլոր դերասանները կհամաձայնեն խաղալ։ Մյուս կողմից, Քեյջը իր սերնդի լավագույն դերասաններից մեկն է։
Երբ բախվում է երկու հսկա, որտեղ մեկն աշխարհի ամենահզոր մարդկանցից է, իսկ մյուսը՝ ամենահարուստներից, ապա լավ բան սպասել պետք չէ։ Իհարկե, մյուս կողմից, այնպես չէր, որ այս երկու հսկայի բարեկամությունից էր կարելի լավ բան ակնկալել: Ինչևէ, փաստը մնում է փաստ՝ Դոնալդ Թրամփի ու Իլոն Մասկի միջև սև կատու է անցել։ ԱՄՆ նախագահ Թրամփը և տեխնոլոգիական մագնատ Մասկը հրապարակային կերպով «պատերազմ» են հայտարարել։ Այս պատմությունը լրագրողներն արդեն հասցրել են անվանել «ինտերնետային վեճերի Սուպերգավաթ»։ Վեճը տասնապատիկ ավելի հետաքրքիր է դառնում, երբ մտաբերում ենք Թրամփի ու Մասկի bromance-ը։ Ամեն դեպքում, այս պայքարի արդյունքում ականատես եղանք ոչ միայն երկու էգոյի բախմանը, այլև հերթական անգամ հստակ օրինակներով տեսանք ամերիկյան քաղաքականության և բիզնեսի խորը...
Ֆինանսական գործիքների, կրիպտոյի, բորսաների և տնտեսության կարևորագույն լուրերի ամփոփումը
1910 թվականի մայիսի 25-ին Բիթլիսի Խութ-Բռնաշեն գավառակի Դաշտադեմ գյուղում հովվի ընտանիքում լույս աշխարհ եկավ մի տղա, որին կնքեցին Խաչիկ անունով։ Խաչիկ Տոնոյի Տոնոյանը դեռ մեկ տարեկան էլ չկար, երբ կորցրեց մորը։ Այդ կորուստը ընդմիշտ դրոշմվեց նրա ստեղծագործության մեջ՝ դառնալով բացակայության ու կարոտի մի տարածություն, որը երբեք չլցվեց։