«Ես հոռետես անձնավորություն չեմ, սակայն երբեմն ինձ շատ տխուր եմ զգում: Իհարկե, տխրությունը հուսահատության հետ ոչ մի ընդհանրություն չունի: Ավելին ասեմ՝ իմ կարծիքով չափից շատ կայտառությունը հիմարության նշան է»։
Հազվադեպ է պատահում, որ ոչ թե մարդիկ են կերտում քաղաքներ, այլ մեկ անհատի տեսլականն է ձևավորում ամբողջ քաղաքային միջավայրը: Ալեքսանդր Թամանյանն այդ բացառիկ ճարտարապետներից է, որի մտքի ուժով և ստեղծարար կարողությամբ հնարավոր դարձավ դիմագիծ տալ աչքի չընկնող, փոքր ու փոշոտ քաղաքին։
«Ամբողջ Եվրոպան ման եկա, բայց երբեք Արարատյան դաշտի գեղջուկների գունամտածողությամբ մարդկանց չտեսա»։
Հայ գրականության մեջ եզակի երևույթ է Հրանտ Մաթևոսյանը՝ գրող, որ ստեղծեց իր սեփական աշխարհը և չկրկնվող, միանգամից տարբերվող ձեռագիրը։ Նրա ստեղծագործություններում իրական Ահնիձոր գյուղը վերածվեց գրական Ծմակուտի, որտեղ ծավալվում են համամարդկային պատմություններ։