Հիսուսին նմանությունը, Մաքսիմ Գորկու հետ «բարեկամությունը» ու հեռավոր հայրենիքը. Արշիլ Գորկու՝ ծիրանի բույրով ու Վանա լճի կապույտով կտավները
Հայ ազգի մեծագույն նկարիչների շարքում նա իր հաստատուն տեղն ունի։ Նրա կյանքի ճանապարհն սկսվեց Վանա լճի ափերից և ավարտվեց ողբերգական վախճանով։ Նա ապրեց սեփական ժողովրդի ցեղասպանության սարսափները, կարողացավ այդ ցավն ու հիշողությունները վերածել արվեստի և դառնալ միանգամից ճանաչելի ձեռագրով դեմքերից մեկը։ Ոստանիկ Սեդրակի Ադոյանը, որին աշխարհը ճանաչում է Արշիլ Գորկի անունով, «հերթական» արվեստագետ չէր, նա վերացական էքսպրեսիոնիզմի հիմնադիրներից մեկն էր, սյուրռեալիզմի փայլուն ներկայացուցիչ, ում ստեղծագործությունները մինչև օրս էլ կարող են զինաթափել ու հուզել դիտողին։
Վան Գոգի հանդեպ սերը, բռնցքամարտի մրցումներն ու «ենգիբարյանական ուղղությունը». Վառ գրիմը մերժած տխուր ծաղրածուն
«Ես հոռետես անձնավորություն չեմ, սակայն երբեմն ինձ շատ տխուր եմ զգում: Իհարկե, տխրությունը հուսահատության հետ ոչ մի ընդհանրություն չունի: Ավելին ասեմ՝ իմ կարծիքով չափից շատ կայտառությունը հիմարության նշան է»։
Քարե քաղաքի պատմությունը, Օպերայի շենքի սկանդալն ու թամանյանական դիմագիծը. Մեծ երազանքի կրողը
Հազվադեպ է պատահում, որ ոչ թե մարդիկ են կերտում քաղաքներ, այլ մեկ անհատի տեսլականն է ձևավորում ամբողջ քաղաքային միջավայրը: Ալեքսանդր Թամանյանն այդ բացառիկ ճարտարապետներից է, որի մտքի ուժով և ստեղծարար կարողությամբ հնարավոր դարձավ դիմագիծ տալ աչքի չընկնող, փոքր ու փոշոտ քաղաքին։
Սալոմեի «ոչ ավանդական» պատկերումը, Չեխովի խնդրանքն ու Այվազովսկու օրհնությունը. Վարդգես Սուրենյանց՝ հայ կերպարվեստի անփոխարինելին
«Ամբողջ Եվրոպան ման եկա, բայց երբեք Արարատյան դաշտի գեղջուկների գունամտածողությամբ մարդկանց չտեսա»։