Մերժված իմպրեսիոնիստները, «կիսատ» թողած կտավներն ու Մանեի ոգեշնչումը. Ինչպես Բերտա Մորիզոն դարձավ իմպրեսիոնիզմի մուսան
Բերտա Մորիզոն 19-րդ դարի ֆրանսիական արվեստի ամենահամարձակ կին նորարարներից մեկն էր։ Նրա կյանքն ու ստեղծագործական ժառանգությունը պատմական վկայություն են այն բանի, թե ինչպես իր ժամանակի սահմանափակումները հաղթահարած կինը կարողացավ դառնալ իմպրեսիոնիզմի պատմության անբաժանելի մասը։
Խաչատրյանի հիացմունքը, Մոսկվայի տարիներն ու սիրո երգերը. Առնո Բաբաջանյանը՝ երաժշտության մեջ սիրո լեզուն գտած հանճարը
Առնո Բաբաջանյանը 20-րդ դարի հայ կոմպոզիտորական արվեստի այն ներկայացուցիչներից է, որի երաժշտությունը դուրս է եկել ազգային սահմաններից՝ նվաճելով ինչպես խորհրդային, այնպես էլ միջազգային ունկնդիրների սրտերը։
Սինատրայի «անձնագիր-մատանին», Ջեքսոնի ռեկորդակիր ալբոմն ու Գրեմմիների տարափը. Ինչպե՞ս Քուինսի Ջոնսը փոխեց փոփ երաժշտության ուղեգիծը
Երաժշտական մագնատի կարիերան մի ամբողջ կյանքի ու ժամանակաշրջանի տևողություն ունի։ Իր երկարամյա կարիերայի ընթացքում Քուինսի Ջոնսը հասցրեց սահմանել ռեկորդներ, փոխել ճակատագրել, հեղափոխել երաժշտական աշխարհն ու ոգեշնչել հարյուրավոր արտիստների և միլիոնավոր երկրպագուների։ Նա միախառնում էր ջազը, փոփ երաժշտությունը, արևմտյան հնչյունները, դասականի ավանդույթները, հետևաբար Ջոնսը մեկ ժանրի կամ ուղղության երաժիշտ ու պրոդյուսեր չէր։
Համակարգչի հետ «կռիվը», շախմատի առաջնությունն ու Գիքորի ընտրությունը. Սոս Սարգսյանը՝ էկրանից այն կողմ
Ամաչկոտ, համեստ լոռեցի տղան հայտնվեց թատրոնում և դարձավ մի ամբողջ ժողովրդի հավաքական կերպար։ Սոս Սարգսյանը երբեմն ինքն էլ էր զարմանում, թե ինչպես ընտրեց դերասանի մասնագիտությունը։ Բայց հակառակ պնդումը ևս ճիշտ է. Մասնագիտությունն ընտրեց նրան։ Իսկ զարմանում էր, որովհետև ինքն էլ ընդունում էր, որ բնավորությամբ ամաչկոտ երեխա է եղել։
Փամփուշտը՝ որպես ցորենի հասկ և արվեստը՝ որպես երկխոսելու միջոց. Գևորգ Մշեցին պատկերում էր եռաչափ ժամանակը
Նկարիչների մասին պատմելիս սովորաբար սկսում են նրանց կրթությունից։ Հետո շարունակում են աշխարհի տարբեր երկրներում այդ արվեստագետների անցկացրած ցուցահանդեսների մասին պատումներով, ամենահայտնի ստեղծագործությունների ցանկով։ Հաճախ ցուցանիշ են թվերը, ոչ թե ապրումները։ Տպավորություն է, որ նկարչի ստեղծած արժեքը գնահատվում է նրա մասնակցած ցուցադրությունների քանակով կամ էլ վաճառած գործերով։ Բայց սա իրական արվեստից ու ճշմարտությունից կտրվելու ամենակարճ ճանապարհն է։