Վան Գոգի հանդեպ սերը, բռնցքամարտի մրցումներն ու «ենգիբարյանական ուղղությունը». Վառ գրիմը մերժած տխուր ծաղրածուն
«Ես հոռետես անձնավորություն չեմ, սակայն երբեմն ինձ շատ տխուր եմ զգում: Իհարկե, տխրությունը հուսահատության հետ ոչ մի ընդհանրություն չունի: Ավելին ասեմ՝ իմ կարծիքով չափից շատ կայտառությունը հիմարության նշան է»։
Քարե քաղաքի պատմությունը, Օպերայի շենքի սկանդալն ու թամանյանական դիմագիծը. Մեծ երազանքի կրողը
Հազվադեպ է պատահում, որ ոչ թե մարդիկ են կերտում քաղաքներ, այլ մեկ անհատի տեսլականն է ձևավորում ամբողջ քաղաքային միջավայրը: Ալեքսանդր Թամանյանն այդ բացառիկ ճարտարապետներից է, որի մտքի ուժով և ստեղծարար կարողությամբ հնարավոր դարձավ դիմագիծ տալ աչքի չընկնող, փոքր ու փոշոտ քաղաքին։
Սալոմեի «ոչ ավանդական» պատկերումը, Չեխովի խնդրանքն ու Այվազովսկու օրհնությունը. Վարդգես Սուրենյանց՝ հայ կերպարվեստի անփոխարինելին
«Ամբողջ Եվրոպան ման եկա, բայց երբեք Արարատյան դաշտի գեղջուկների գունամտածողությամբ մարդկանց չտեսա»։
Ահնիձորի վերջին ձին, Սարոյանի արցունքներն ու «Աշնան արևը». Մաթևոսյանի Ծմակուտը` մեծ աշխարհի մի մասը
Հայ գրականության մեջ եզակի երևույթ է Հրանտ Մաթևոսյանը՝ գրող, որ ստեղծեց իր սեփական աշխարհը և չկրկնվող, միանգամից տարբերվող ձեռագիրը։ Նրա ստեղծագործություններում իրական Ահնիձոր գյուղը վերածվեց գրական Ծմակուտի, որտեղ ծավալվում են համամարդկային պատմություններ։
